"Of het gaat goed, of ik leer."

Er is geen reden om over duwen en trekken te praten. Boten zijn al lastig genoeg voor degenen die stilzitten zonder te kijken naar de oorzaak van problemen.

J.R.R. Tolkien 

Dit was met recht een ZONdag. Een heerlijke dag om te gaan zeilen. De wind liet het vanochtend nog even afweten, maar gedurende de dag kwam er een leuk briesje.

Ik ging vanmorgen vol goede moed weg, de radio aan. En met de tijd die tomtom had berekend kwam ik ook in Herkingen aan. Mijn kleding en de lunch, waarvoor ik zou zorgen, werden aan boord gebracht. En al snel gingen we over op: "Hoe zeilen we zo weg?" Het weer was gelukkig rustig, dus mijn vorige ervaring met in de box varen met ruim 20 knopen dwars op de boot en dan vergissen in bakboord/stuurboord, had ik besloten naast me neer te leggen. Alhoewel ik wel me wat zenuwachtig begon te voelen toen ik het commando kreeg: "Jij vaart de boot uit de box". Ik had alles voor mij gevoel doorgenomen en wat kon er fout gaan. Ik herhaalde de stappen zachtjes in mijn hoofd. Maar eerst even alle andere technische zaken inspecteren. wierpot, vetpot, roompot, Keulse pot, alles werd langs gelopen. Ik kreeg er uitgebreide uitleg bij hoe het werkte en vervolgens naar buiten. De genua stond er op, dus dat betekende de lijnen eerst aanbrengen. "Maak het maar met een paalsteek vast!" Ja, hoe ging die ook al weer? Riviertje, boompje, riviertje in, om boompje heen. Na een paar pogingen gaf ik het op... G. deed het rustig voor en met de opdracht: "thuis veel gaan knopen!". Verder ging het soepel. De lijnen werden buitenom, bij de lieren gelegd en vervolgens werd de motor aangezet. De stappen hoe ik de box uit zou varen nam ik voor me zelf door en ik was eruit. "Kijk je ook hoe de wind staat?" was de roep die van voren kwam. Ja duh, dat hadden we toch gedaan, maar die wind was in de gauwigheid nog even gaan draaien. "Hij heeft ook alles door" dacht ik snel.  Dus i.p.v. dat de wind aan stuurboord stond, kwam deze nu schuin achter bij bakboord binnen. Dus dat betekent dat de volgorde van losgooien anders wordt. Gelukkig herstelde ik me snel. Ik heb inmiddels 4, bijna 5 zeillessen achter de rug en niets zo veranderlijk als de wind heb ik wel geleerd. En weten waar de wind waait is zo beetje wel de belangrijkste regel bij het zeilen. De box uit. Langzaam in zijn achteruit, draaien halverwege.. De kont draait netjes naar bakboord. Zo ver gaat het goed. "Bijsturen" is de opdracht. Ik stuur bij, echter nog niet zo soepel. Maar hij staat al naast me, corrigeert het roer. En we varen netjes de haven uit..."pff, dat zit er op". Ik ben giga gespannen en bang dat ik fouten maak, dat ik die boot ergens in een andere boot ram ofzo. "Dat doen we over!" Hij neemt het roer over en vaart rustig weer terug de box in. De tweede keer gaat het gelukkig een stuk beter. Toch wel blij dat hij me het gelijk een tweede keer weer laat doen, dat geeft toch een succeservaring. Nog nauwelijks bekomen, gooit hij een stootwil overboord. Ik moet een noodstop maken, achteruit varen en dat zonder dit doorgesproken te hebben. Wonderbaarlijk gaat het goed. Even later nog wat manouveren op de motor. Ook dat gaat prima. We hijsen de zeilen en wanneer dan de motor uitgaat en we varen, dan komt er bij mij altijd even een gevoel van innerlijke rust over me. De situatie wordt verkend. Hoe de vaargeul loopt en hoe de boeien liggen wordt voor mij steeds duidelijker. We moeten laveren. We gaan een paar keer overstag. Ik ben blij dat het goed gaat, nog niet perfect, maar steeds soepeler. Dan worden de zeilen aan mij over gelaten. We gaan overstag, en ik draaien aan de lier en we gaan weer overstag en weer draaien. Ik merk dat ik weer last van mijn rug begin te krijgen, maar ik wil zeilen, dus kiezen op elkaar. Totdat we na een tijdje de koers verleggen en het overstag gaan wordt gijpen. Na een stormrondje zoek ik weer even de koers, stap mis en ik raak het rode knopje van de hendel. Deze breekt af. Oh wat baal ik... dit is echt het laatste wat ik wil.  Ik besluit maar even terug te trekken naar mijn comfortzone: "de kombuis". De boot vaart soepel. Toch blijft het lastig iets te maken als de boot schuin ligt. Dus helemaal vlekkeloos gaat het niet, toch smaakt het prima, maar al zeilend eten is ook niet echt een succes. Later in de haven eten we dus maar de restanten op. Dat eet net zo rustig. Gelukkig worden mijn "fouten" geweldig gerelativeerd. We lachen er samen om en ik ben blij...Met sommige dingen kom ik langzaam in het "bewust bekwame", bij andere punten ben ik nog echt "bewust onbekwaam". Een ding weet ik zeker: "Varen leer je niet door alleen je vaarbewijs te halen".  Het is ervaren, naast de bereidheid om van je fouten te leren. Maar ook leren dat fouten maken mag, want er staat iemand naast je, die je opvangt.... .