Het mooiste van het leven is niet zozeer waar we ons bevinden, maar in welke richting we ons bewegen: Om te leren moeten we soms met de wind mee en soms tegen de wind in zeilen -maar we moeten in ieder geval zeilen, en niet afdrijven of voor anker liggen.
Toen er afgelopen week een berichtje doorkwam: "kun je aanstaande zondag zeilen?" kon ik alleen met een volmondig ja beantwoorden. Natuurlijk wil ik zeilen. Dan volgt voor mij al snel de stap om te kijken: "Wat voor weer wordt het?" en met name:"Staat er een beetje wind?" Nu bezigen we nog wel eens de uitdrukking: "Maart roert haar staart". Dat werd afgelopen dagen ook wel weer duidelijk hoe waar dat is. Tot vanmorgen vroeg had ik geen goed beeld met wat voor weer het zou gaan worden.
In de auto reed ik weg met een waterig zonnetje die voorzichtig haar stralen door een dik wolkendek liet komen, maar bij Rotterdam begon het te hozen. Ik dacht nog: "Dat belooft niet veel goeds?" Gelukkig was het op de plaats van bestemming wel droog, maar wel met een koude wind. Dit deed mij uiteindelijk besluiten om toch maar mijn droogpak aan te doen. Geen onverstandig besluit bleek achteraf. Althans voor de eerste gedeelte van de dag..
Maar eerst even een rondje boot was mij verteld. Ik werd overhoord over stagen, lijnen en schoten en andere benamingen. Sommige zaken bekend, sommige totaal onbekend. Efin het werd wel al snel duidelijk dat ik mijn huiswwerk niet echt had gedaan. Even later kwam er nog iemand aan boord. Hij kwam kijken of de overloop wel aan de wensen voldeed. We maakten ons klaar voor vertrek.
Vooraf was mij gevraagd: "Hoe vaar je straks de box uit?" Ik keek naar de wind en probeerde me een beeld te vormen hoe de boot straks op mijn gestuntel zou reageren. Ik dacht dat ik er behoorlijk aardig uitkwam, maar toen ik opkeek uit mijn gepeins en toch wat twijfelend mijn oplossing voorlegde werd er opgemerkt: "Weet je dat de boot ook achteruit kan?" Ik probeerde me daar een beeld bij te vormen, maar mijn ruimtelijk inzicht liet me weer hopeloos in de steek. Ik kreeg het vertrouwen om de boot uit de box te varen. Het ging goed en terwijl ik dacht nu achteruit verder varen was de wind grilliger dan dat wij samen hadden kunnen bedenken. De boot werd door de wind gepakt eenmaal uit de box en duwde deze gelijk de goede vaarrichting in. "Zodan...waarom moeilijk doen?"
Eenmaal op het water begon de lucht open te trekken. Er stond een stevig briesje en de boot gleed heerlijk door het water. Wat een genot. Uitgebreid werd de overloop geprobeerd en volgens mij ging dat ook helemaal naar wens. Toen moesten we overstag en nog eens en nog eens. Ik merkte dat ik door die overloop weinig ruimte had om te verplaatsen. En ik kreeg de boot, na het overstag gaan, niet weer lekker aan de wind. Of de boot kwam niet goed door de wind of ik voer helemaal halve wind of nog gekker. Met kritische blikken werd ik gevolgd en op een gegeven ogenblik werd er besloten om het toch maar even voor te doen. Ik keek er na en ik merkte hoe soepel de boot reageerde. Ik zei als we nu samen overstag gaan zodat ik kan voelen hoe jij de helmstok beweegt. Hij nam de helmstok en ik stuurde mee. "Dit is het!" Wat geweldig om te ervaren hoe soepel de boot om zijn minimale bewegingen reageert. Ik merk dat ik nog veel te enthousiast ben of te voorzichig. De boot heeft mij nog en ik heb de boot nog niet. Alhoewel het gevoel begin ik wel meer te krijgen, zeker in vergelijking met de vorige keer.
Bij de lunch lagen we heerlijk in een kommetje, uit de wind en in de zon. De lunch smaakte echt heerlijk. En nadat de afwas weer gedaan was voeren we weer terug. Alleen was de wind wat gaan liggen en we voeren helemaal voor de wind. We kwamen niet verder dan een snelheid van 2 knopen. Dit was een mooie gelegenheid om even lekker het dek te schrobben. Er werd wat gesproken en zoetjes aan kabbelden we zo weer richting haven. Aan mij werd gevraagd de boot weer in de box leggen. Ik vond dat best spannend, zoals alle dingen die je voor de eerste keer doet spannend zijn. Ik dacht dat ik er bijna was en opeens een roep: "Oh NEE!" Con houd jij de boot vast en er werd een lijn toegeworpen en daar stond ik dan. Gelukkig liep het allemaal goed af en achteraf konden we er met elkaar om lachen, maar ik had even mijn hart in mijn keel zitten...
Dan nog even napraten onder het genot van een warme bak thee en iets sterkers. Mijn zeilmanouvres werden nog geëvalueerd. Er werd opgemerkt dat ik af en toe best gespannen bezig ben. Ik denk zelf meer ingespannen, om alles gewoon goed te doen. Ik wil niets vergeten of over het hoofd zien. Toch heb ik vandaag weer heel veel geleerd... Gewoon door te doen en te ervaren en nu even te laten bezinnen en een zekere afstand van te nemen. Bij het afsluiten van de boot was de zon net onder. Toen we in de kuip stonden verlichtte een heldere lichtkegel de lucht en die merkte ik op. "Een vliegtuig" was de nuchtere reactie van de andere kant. Ik keek nog beter en opeens zag ik het. Maar terwijl de lichtkegel van het vliegtuig overtrok kreeg ik Mars in het oog net boven de zuidelijke horizon. De maan stond er al in een prachtige sikkel aan een donkerblauwe, bijna paarse lucht. Voor sterren was het nog iets te licht, maar deze eerste lenteavond was voor mij al vast een voorproefje op een prachtig seizoen, met heel veel heerlijke zeildagen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten